przełomy

Na pożegnanie lata, na przywitanie jesieni, chciałam Wam podarować makowy talerz..

Spoglądam na niego i widzę eleganckie damy, które na swych smukłych - dość lichutkich o tej porze roku - nóżkach, żegnają swoje łąkowe apartamenty. Jeszcze ostatnie ploteczki, łepki zwrócone ku sobie, rozwiane liście, oddają charakter dynamicznej sceny pożegnalnej. Maluchy oplatają swoje mamy, niepewne co dalej. Smukły, spokojny, jeden jedyny jegomość czeka cierpliwie aż harmider ucichnie. Zostanie jeszcze chwilę na straży polnych włości a potem i sam powędruje...Może pisać bajki, pełne oszałamiających aromatów ziemi i natury, brzęczenia pszczół, duchoty, przylepnych rzepów i pracowitych mrówek?:)

A Kasia, gdy zobaczyła talerz, przesłała mi przecudny wiersz Baczyńskiego:

Ten wiersz jest żyłką słoneczną na ścianie

jak fotografia wszystkich wiosen.
Kantyczki deszczu wam przyniosę -
wyblakłe nutki w nieba dzwon
jak wody wiatrem oddychanie.
Tańczą panowie niewidzialni
"na moście w Awinion".
Zielone, staroświeckie granie
jak anemiczne pączki ciszy.
Odetchnij drzewem, to usłyszysz
jak promień - naprężony ton,
jak na najcieńszej wiatru gamie
tańczą liściaste suknie panien
"na moście w Awinion".
W drzewach, w zielonych okien ramie
przez widma miast - srebrzysty gotyk.
Wirują ptaki płowozłote
jak lutnie, co uciekły z rąk.
W lasach zielonych - białe łanie
uchodzą w coraz cichszy taniec.
Tańczą panowie, tańczą panie
"na moście w Awinion".

Kasiu, dziękuję :*

Przywitajcie jesień z zaufaniem :)